citation_author
Kamiński, Marek M.
citation_publication_date
6/2021
citation_title
W te gry więźniowie nie grają. Instytucje rzeczywistej subkultury więziennej łagodzące konflikt i przemoc w kontraście do eksperymentu Zimbardo .
citation_pdf_url
https://repozytorium.kozminski.edu.pl/pl/system/files/Decyzje%2035_2021%20art.%204.pdf
citation_issue
35
citation_journal_title
Decyzje
citation_issn
1733-0092
citation_firstpage
45
citation_lastpage
74
dcterms.title
W te gry więźniowie nie grają. Instytucje rzeczywistej subkultury więziennej łagodzące konflikt i przemoc w kontraście do eksperymentu Zimbardo .
dcterms.creator
Kamiński
dcterms.subject
Chicken, Cykor, polska, areszt, subkultura więzienna, teoria gier, przemoc, eksperyment Zimbardo
dcterms.description
W subkulturze więziennej wyewoluowały spontanicznie nieformalne instytucje łagodzące poziom przemocy i potencjalne konfrontacje pomiędzy osadzonymi. Najpierw świeżacy (nowi więźniowie) poddawani są testom inicjacyjnym, które starają się zmierzyć ich sztywność (dzielność) i cwancyk (inteligencję) oraz przypisać do odpowiedniej grupy subkulturowej. Członkostwo w grupie grypsujących sygnalizuje sztywność więźniów i zniechęca do walki między grypsującymi lub stawiania oporu przez członków niższych grup. Doświadczeni więźniowie doskonalą erystykę w ramach więziennej bajery (slangu), która pozwala zamieniać rzeczywiste konflikty na pojedynki słowne, korzystają z nieformalnego arbitrażu i uczą się pozorowania agresji wobec świeżaków. Wszyscy więźniowie starają się dołączyć do koalicji obronnych. Osadzeni dokonują też spektakularnych samouszkodzeń zgodnie z tajnymi procedurami, pozorując desperację, a w rzeczywistości minimalizując uszczerbek na zdrowiu i starając się uzyskać pewne korzyści od prokuratora lub władz więziennych. Zebrany materiał empiryczny pochodzi z aresztów śledczych na Rakowieckiej i w Białołęce, gdzie autor spędził pięć miesięcy w 1985 roku jako więzień polityczny.
dcterms.contributor
Kamiński
dcterms.date
6/2021
dcterms.type
Text
dcterms.format
text/html
dcterms.identifier
https://repozytorium.kozminski.edu.pl/pl/pub/6934
dcterms.abstract
W subkulturze więziennej wyewoluowały spontanicznie nieformalne instytucje łagodzące poziom przemocy i potencjalne konfrontacje pomiędzy osadzonymi. Najpierw świeżacy (nowi więźniowie) poddawani są testom inicjacyjnym, które starają się zmierzyć ich sztywność (dzielność) i cwancyk (inteligencję) oraz przypisać do odpowiedniej grupy subkulturowej. Członkostwo w grupie grypsujących sygnalizuje sztywność więźniów i zniechęca do walki między grypsującymi lub stawiania oporu przez członków niższych grup. Doświadczeni więźniowie doskonalą erystykę w ramach więziennej bajery (slangu), która pozwala zamieniać rzeczywiste konflikty na pojedynki słowne, korzystają z nieformalnego arbitrażu i uczą się pozorowania agresji wobec świeżaków. Wszyscy więźniowie starają się dołączyć do koalicji obronnych. Osadzeni dokonują też spektakularnych samouszkodzeń zgodnie z tajnymi procedurami, pozorując desperację, a w rzeczywistości minimalizując uszczerbek na zdrowiu i starając się uzyskać pewne korzyści od prokuratora lub władz więziennych. Zebrany materiał empiryczny pochodzi z aresztów śledczych na Rakowieckiej i w Białołęce, gdzie autor spędził pięć miesięcy w 1985 roku jako więzień polityczny.
dcterms.language
en
dcterms.modified
2022-01-04T18:27+01:00
