Pandemia w 2020 roku zmusiła nas do ponownego przemyślenia kwestii, kto powinien otrzymać opiekę zdrowotną w pierwszej kolejności. Celem niniejszego artykułu jest krótkie przedstawienie reakcji na pandemię dwóch krajów Szwecji i USA. Autorzy pragną pokazać, w jaki sposób funkcje przepisów i wytycznych stosowanych przez szpitale i instytucje w czasie pandemii COVID-19 różnią się od celów polityki zdrowotnej opartej na zasadach teorii sprawiedliwości dystrybucyjnej. Artykuł więc zaryzykuje pierwszą, wstępną ocenę funkcji prawa w sytuacji kryzysowej. Po krótkim podsumowaniu głównych założeń teorii sprawiedliwości dystrybucyjnej zostaną przeanalizowane dwa przypadki: wytyczne władz lokalnych Szwecji i amerykańskie plany triage funkcjonujące podczas pandemii COVID-19. Wynikiem przeprowadzonej analizy jest teza, że cel teorii sprawiedliwości różni się od funkcji stosowanych przepisów. W przypadku Szwecji zalecenia te wydają się wyraźnie przedkładać młode życie nad starsze, nawet bez zaistnienia sytuacji niedoborów zasobów. W przypadku amerykańskim widzimy więcej celów sprawiedliwości dystrybucyjnej implementowanych w przykładowych triagach jednak nie są one wolne od elementów dyskryminacyjnych. Autorzy postulują więc wzmocnienie mobilności zasobów opieki zdrowotnej w celu zmniejszenia sytuacji kryzysowych. Wartość poznawcza artykułu ma charakter międzynarodowy a skierowana jest do polskich odbiorców, którzy czy to na poziomie szpitala czy na poziomie legislacyjnym borykają się z tymi problemami.