Ustawa z 17.12.2009 r. o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym regulująca postępowanie sądowe w sprawach, w których dochodzone są roszczenia co najmniej 10 osób, jest swoistym novum w prawie polskim. Niewątpliwie jest aktem prawnym usprawniającym i unowocześniającym polskie postępowanie cywilne. Jednakże powinno się zwrócić uwagę na nowe rozwiązania i brak ich doprecyzowania, a co za tym idzie znaczenia wydanych już w tych sprawach orzeczeń Sądu Najwyższego. Z tego względu przedstawione i przeanalizowane zostało dotychczasowe orzecznictwo w tym przedmiocie dotyczące dookreślenia zakresu przedmiotowego, pojęcia i zakresu ujednolicenia roszczeń, a także pojęcia i wymogów reprezentanta grupy. Niewątpliwie zaczynająca kształtować się praktyka, co zostało wskazane na przykładzie orzeczeń, pozwoli dopiero doprecyzować zakres przedmiotowy i podmiotowy ustawy. Duże znacznie dla funkcjonowania postępowań grupowych ma możliwość ograniczenia roszczeń do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego, bo ujednolicenie roszczeń pieniężnych jest w praktyce bardzo trudne. Dotychczasowe orzecznictwo sądów wskazuje, że ujednolicenie należy rozumieć jako wystąpienie przez wszystkich członków grupy z żądaniem udzielenia tej samej rodzajowo formy ochrony prawnej. Wiele problemów praktycznych budzi także pojęcie reprezentanta grupy i sposobu, w jaki grupa powinna dokonać jego wyboru.