Jest wiele nierozwiązanych w doktrynie i praktyce problemów teoretyczno-prawnych związanych z działaniem prywatnych firm wojskowych (PMC) i ich obecnością (usytuowaniem siedzib) w demokratycznych państwach prawnych. Brakuje jasnych przepisów na poziomie międzynarodowym, zdefiniowania statusu tych agencji i sposobu, w jaki wykonują swoje obowiązki. Wciąż pojawia się problem odróżnienia kontraktorów od najemników. PMC, podobnie jak prywatne firmy ochroniarskie (PSC), są wykorzystywane przez państwa – w zamian za duże kontrakty rządowe na tak zwanych „niechcianych wojnach”, w których tańsze jest prowadzenie działań bez nadzoru parlamentarnego, medialnego rozgłosu, a przede wszystkim sprzeciwów społecznych wobec wysyłania za granicę własnych kontyngentów wojskowych. Czasem chodzi też o udzielenie dyskretnej pomocy wojskowej „zaprzyjaźnionym krajom”. PMC są w takiej sytuacji bezpieczniejsze politycznie. Jednak nie tylko państwa, ale także organizacje pozarządowe, firmy prywatne, grupy rebeliantów, upadający dyktatorzy wynajmują „prywatne wojska”. Problem nadal wymaga pilnie wieloaspektowej refleksji doktryny prawniczej i działań praktyki legislacyjnej, tak w skali międzynarodowej, jak i w poszczególnych państwach.