Praktyka coachingu, jako jednej z metod rozwoju potencjału ludzkiego, charakteryzuje się obecnie wielką różnorodnością, a nawet dowolnością. Z tego powodu każda precyzyjna definicja coachingu z konieczności musi być niekompletna, gdyż z pewnością nie będzie (a nawet nie powinna) uwzględniać wszystkich aspektów praktyki, oraz specjalistyczna, gdyż będzie szczegółowo koncentrować się na wybranym aspekcie (lub wybranych aspektach) praktyki i wyróżniać go (je) spośród wielu innych. Jednakże niekompletność oraz wysoka specjalizacja precyzyjnych definicji coachingu jest nie tyle ich ułomnością, ile zaletą. Pozwala bowiem spojrzeć na coaching nie tylko z perspektywy opisowej starającej się uwzględnić to, co wspólne dla wszelkich praktyk spod znaku „coaching”, a także tych opartych na błędnych przesłankach, lecz również z perspektywy normatywnej propagującej bardziej dojrzałe pod względem teoretycznym, sprawdzone w praktyce i z tego powodu warte popularyzacji nurty coachingu. Jednym z takich nurtów, będącym wyrazem dynamicznie postępującej obecnie profesjonalizacji wszelkich zawodów związanych z pomaganiem ludziom, w tym pracy psychologów, psychoterapeutów oraz coachów, jest podejście oparte na dowodach. Artykuł przybliży istotę podejścia opartego na dowodach na przykładzie praktyki coachingu umiejętności interpersonalnych.