Przedmiotem rozważań niniejszego opracowania są postępowania uproszczone, takie jak przymus natychmiastowy i przymus bezpośredni. Rozważania koncentrują się na istocie i aspektach postępowań określonych w art. 117 i 150 § 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Celem badań jest podjęcie próby oceny postępowań uproszczonych jako narzędzia w systemie ochrony najważniejszych wartości człowieka. W badaniach w głównej mierze wykorzystano metodę prawno-dogmatyczną polegającą na interpretacji treści i porządkowaniu struktury prawnej. Zastosowanie znalazła także metoda anali-tyczna, za pomocą której dokonano analiz przepisów prawa dotyczących podstaw stosowania w postępowaniu egzekucyjnym w administracji trybów uproszczonych. Z przeprowadzonych badań wynika jednoznacznie, że celem nadrzędnym tych postępowań jest przeciwdziałanie wskazanym zagrożeniom. Zebrany materiał badawczy pozwolił na potwierdzenie postawionej tezy oraz przedstawienie wniosku de lege ferenda o konieczności zmian w art. 117 u.p.e.a. Zmiany powinny polegać na odstąpieniu od konieczności doręczenia zobowiązanemu upomnienia przed zastosowaniem tego trybu. Obecnie obowiązujący przepis pomija taką możliwość, a samo odstąpienie może być wynikiem potrzeby nagłego ratowania istotnych wartości.