Celem opracowania jest ocena instytucji wysłuchania publicznego w procesie
stanowienia ustaw. W opracowaniu podjęto problem, czy instytucja wysłuchania
publicznego stanowi realny czy iluzoryczny instrument w procesie stanowienia
prawa? W rozważaniach uwzględniono z jednej strony zagadnienia teoretyczne
dotyczące instytucji wysłuchania publicznego, z drugiej zaś – przedstawiono
praktykę ustrojową wysłuchania publicznego (dane statystyczne dotyczące zastosowania
tej instytucji w V–IX kadencji Sejmu RP). Praktyka ustrojowa w tym okresie
pokazuje, że komisje sejmowe dość wstrzemięźliwie korzystają z tego uprawnienia.
Od wejścia w życie regulacji dotyczącej tej instytucji obejmującej okres od V do końca
IX kadencji Sejmu na 5855 projektów ustaw przeprowadzono zaledwCelem opracowania jest ocena instytucji wysłuchania publicznego w procesie stanowienia ustaw. W opracowaniu podjęto problem, czy instytucja wysłuchania publicznego stanowi realny czy iluzoryczny instrument w procesie stanowienia prawa? W rozważaniach uwzględniono z jednej strony zagadnienia teoretyczne dotyczące instytucji wysłuchania publicznego, z drugiej zaś – przedstawiono praktykę ustrojową wysłuchania publicznego (dane statystyczne dotyczące zastosowania tej instytucji w V–IX kadencji Sejmu RP). Praktyka ustrojowa w tym okresie pokazuje, że komisje sejmowe dość wstrzemięźliwie korzystają z tego uprawnienia. Od wejścia w życie regulacji dotyczącej tej instytucji obejmującej okres od V do końca IX kadencji Sejmu na 5855 projektów ustaw przeprowadzono zaledwie 34 wysłuchania publiczne obejmujące 46 projektów ustaw. Stanowiło to podstawę do sformułowania wniosków końcowych i postulatów de lege ferenda.ie 34 wysłuchania
publiczne obejmujące 46 projektów ustaw. Stanowiło to podstawę do sformułowania
wniosków końcowych i postulatów de lege ferenda.