Do kluczowych problemów cywilizacyjnych należą zmiany klimatyczne wywołane emitowaniem gazów cieplarnianych. Ich powstrzymanie wymaga wielokierunkowych
działań w skali globalnej, przede wszystkim ograniczenia spalania paliw kopalnych.
Naprzeciw tym potrzebom wychodzą propozycje społeczności między narodowej
określone w protokole z 15.12.2015 r. (zwanym Porozumieniem Paryskim) przyjętym podczas 21. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu. Prawne ramy dla strategii jego wdrożenia w Unii Europejskiej oraz państwach członkowskich formułuje pakiet legislacyjny „Czysta energia dla wszystkich Europejczyków”. Proponowane w nim kierunki i zasady rozwoju gospodarki stwarzają szczególne wyzwania dla Polski, która planuje utrzymywać znaczącą rolę węgla w energetyce jeszcze przez dekady. Dokumenty rządowe wskazują na to, że rząd Rzeczpospolitej Polskiej nie zdecyduje się na spektakularną dekarbonizację gospodarki. Nie może też zostać dotego zobowiązany z uwagi na uwarunkowania traktatowe. Przyszłość energetyki węglowej wydaje się jednakże przesądzona. Wynika to z kierunków rozwoju europejskich instrumentów ekonomiczno-prawnych służących bezpośredniej (określanie wiążących standardów emisyjnych oraz norm jakości środowiska) i pośredniej
(poprzez oddziaływanie na ceny uprawnień do emisji gazów cieplarnianych) reglamentacji działalności podmiotów z sektora energetycznego w środowisku.