W artykule wskazano najbardziej istotne argumenty podnoszone przez uczestników sporu dotyczącego możliwości kontroli przez sądy administracyjne postanowień Prezydenta RP o odmowie powołania na stanowisko sędziego oraz podjęto próbę dokonania ich merytorycznej oceny. Zdaniem autora odmowa powołania na stanowisko sędziowskie oraz niewyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego przewidziane na gruncie znowelizowanych przepisów ustawy o SN powinny mieć charakter ściśle wyjątkowy i w zasadzie znajdować swoje uzasadnienie na płaszczyźnie konstytucyjnej, w czym należy upatrywać realizacji obowiązku Prezydenta czuwania nad przestrzeganiem Konstytucji. Zarówno jedno, jak i drugie rozstrzygnięcie powinno zawierać motywy, jakimi kierował się Prezydent, co czyniłoby ten akt, przy całej jego arbitralności, bardziej transparentnym. Jest to istotne nie tylko z punktu widzenia samego zainteresowanego, ale ma także ważny wymiar społeczny. Społeczeństwo ma bowiem prawo wiedzieć nie tylko, którzy kandydaci spełniający wymogi do objęcia urzędu sędziego i rekomendowani przez KRS nie zostali powołani przez Prezydenta, ale także jakie przyczyny legły u podstawy takiej decyzji Głowy Państwa.