Tekst ma na celu rekonstrukcję i krytyczną polemikę z głównymi założeniami politycznej teorii orzekania, przedstawionej w pracy Rafała Mańki W stronę krytycznej filozofii orzekania. Polityczność, etyka, legitymizacja. Wykazuję kolejno, że: interpretacja kluczowego dla całej pracy pojęcia, jakim jest pojęcie polityczności, zostaje wybrana przez Mańkę w sposób ideologiczny i aprioryczny; wybór ten uniemożliwia realizację głównego celu książki, czyli legitymizację orzekania; realizacja proponowanej przez autora etyki orzekania jest (w świetle jego własnych założeń)
zarówno mało prawdopodobna, jak i niezbyt pożądana. Wreszcie, z racji na totalny
charakter krytyki, teoria ta nie jest zdolna odróżnić legitymowanego prawa od
przemocy, a orzeczenia uzasadnionego od nieuzasadnionego. W konsekwencji,
traci ona swoje krytyczne ostrze. Jak wskazuję, nie są to przypadłości wyjątkowe
dla omawianej koncepcji, ale bardziej powszechne słabości różnych wariantów
krytycznej teorii prawa.