Celem artykułu jest analiza problemu formy wymaganej dla umowy o przejęcie praw i obowiązków jednej ze stron stosunku obligacyjnego przez podmiot trzeci, uznawanej w naszym systemie prawnym za umowę nienazwaną, znanej szerzej w obcych ustawodawstwach (Vertragsübernahme, transfer of contract, cession de contract). Zagadnienie to rozważane jest z uwzględnieniem różnych możliwych konfiguracji podmiotowych tej umowy, a także różnej natury prawnej przejmowanych praw i obowiązków. Problem ten nie był dotąd przedmiotem pogłębionych rozważań w polskim piśmiennictwie. Zdaniem autora umowę przejęcia praw i obowiązków jednej ze stron stosunku zobowiązaniowego należy zgodnie z teorią jedności kwalifikować jako jednorodną czynność prawną, nie zaś jako złożenie dwóch odrębnych (samodzielnych) czynności cesji wierzytelności (art. 509 k.c.) i przejęcia długu (teoria podziału). Wymaga ona zatem dochowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. Wymóg ten odnoszony do całej umowy wynika z art. 522 zd. 1 k.c., przy czym wyczerpuje zarazem łagodniejsze wymogi formalne przewidziane dla cesji wierzytelności (art. 511 k.c.). W artykule autor odnosi się również do zagadnienia, czy do formy analizowanej umowy znajduje zastosowanie art. 77 § 1 k.c. oraz pactum de forma odnosząca się do czynności zmian treści umowy (art. 76 zd. 1 k.c.).