W korespondencji pomiędzy namiestnikiem Bitynii i Pontu w latach 111–113 n.e. oraz cesarzem Trajanem znalazł się wątek związany z dopuszczalnością ekshumacji oraz przenosin zwłok do innego miejsca pochówku. Pliniusz, który był zaznajomiony z rzymskimi praktykami w tym zakresie, zwrócił się do cesarza z prośbą o radę, jaki model postępowania ma przyjąć odnośnie do mieszkańców prowincji. Odpowiedź władcy utrzymała w mocy dotychczasową praktykę polegającą na dopuszczalności przeniesienia zwłok w inne miejsce jedynie wówczas, kiedy istniała po temu słuszna przyczyna (zwłaszcza, kiedy groby były zdewastowane lub zagrożone). Rozstrzygnięcie Trajana wpłynęło na decyzje kolejnych władców zabierających głos w tej sprawie.