Artykuł stanowi próbę konfrontacji koncepcji występujących w doktrynie i orzecznictwie na temat powagi rzeczy osądzonej i jej granic podmiotowych z aktualnym brzmieniem przepisów regulujących tę instytucję oraz przepisami dotyczącymi postępowania klauzulowego zapewniającymi możliwość dochodzenia roszczenia wskazanego w prawomocnym wyroku na drodze postępowania egzekucyjnego. W ramach niniejszego artykułu autor przedstawia istniejące poglądy doktryny na temat wzajemnych relacji prawomocności wyroku i powagi rzeczy osądzonej oraz analizuje zagadnienie możliwości nadania klauzuli wykonalności zarówno przeciwko, jak i na rzecz interwenienta ubocznego, a także współuczestnika jednolitego niewskazanego w sentencji wyroku, przedstawiając w tym zakresie stanowisko doktryny oraz orzecznictwa. Podsumowując powyższe rozważania, autor dochodzi do konkluzji, że w świetle obowiązujących przepisów prawa najbardziej adekwatna wydaje się być koncepcja powagi rzeczy osądzonej, której zakres podmiotowy ogranicza się do stron postępowania wskazanych w sentencji wyroku.