Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (FE) stanowi jedną z instytucji unijnego systemu podatku od wartości dodanej, której konstrukcja ma zasadnicze znaczenie dla prawidłowego ustalenia właściwej jurysdykcji podatkowej państwa członkowskiego UE dla celów rozliczenia podatku VAT w sytuacjach świadczenia usług o transgranicznym charakterze. Jednakże przyjęta przez prawodawcę unijnego (a w rezultacie adaptowana do legislacji krajowych państw członkowskich) konstrukcja prawna FE budzi liczne wątpliwości interpretacyjne. Wobec braku jednoznacznie sformułowanych w prawie UE warunków uznania określonej obecności i aktywności przedsiębiorstwa za konstytuujące FE istotną rolę odgrywają reguły interpretacyjne zawarte w orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości UE. Wśród podejmowanych przez TSUE prób doprecyzowania „obszarów nieostrości” wynikających z dynamiki współczesnych procesów biznesowych jednym z najbardziej interesujących jest kwestia możliwości uznania spółki zależnej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej spółki dominującej. Celem niniejszego artykułu jest analiza uwarunkowań prawnych i ekonomicznych, których spełnienie może stanowić przesłankę uznania spółki zależnej za FE spółki dominującej, ze szczególnym uwzględnieniem rozstrzygnięcia TS z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie Dong Yang (C‑547/18).