Celem artykułu jest przedstawienie tożsamości sędziego kształtowanej na wizji roli jako rytuału interakcyjnego. Ramy tego rytuału można opisać za pomocą czynników intersubiektywnych (np. reguła prawna) oraz indywidualnych (podmiotowość wykonawcy roli). Ujęcie to odnoszę do ikonicznego symbolu wymiaru sprawiedliwości w przestrzeni publicznej. Jest on zwykle kojarzony z postacią kobiety, z oczyma przesłoniętymi przepaską, trzymającą w jednej ręce wagę, a w drugiej – miecz. To symbol wizerunku sędziego, czytelny zarówno dla prawników, jak i społeczeństwa. Realizując postawione zadanie, odwołuję się do socjologicznych i antropologicznych badań w zakresie kultury wizualnej. Wyznacza ona nie tylko przedmiot dokumentacji tez formułowanych w artykule, ale i metodę badawczą. Zakłada ona, że wizualizacja obrazu jest kanałem komunikacyjnym silnie oddziaływującym na pamięć indywidualną oraz społeczną. Z tego powodu przedstawienie roli obrazu, a także metod jego interpretacji jest ważne dla debaty o roli sędziego i jego wizerunku w przestrzeni publicznej. Takie ujęcie tematu, polegające na przesunięciu akcentu z tekstu na obraz, ma również i tę wartość, że rehabilituje znaczenie wizualizacji kulturowej w prawoznawstwie, w którym dominuje pojmowanie prawa jako zjawiska językowego.