Jakość kształcenia w szkolnictwie wyższym dotyczy zarówno procesu kształcenia, jak i wykształcenia wyższego jako dobra wytwarzanego w procesach kształcenia. W ostatnich kilkudziesięciu latach stała się zasadniczym problemem polityki publicznej w obszarze szkolnictwa wyższego w wymiarze poszczególnych państw uczestniczących w Procesie Bolońskim i w Europejskim Obszarze Szkolnictwa Wyższego. W konsekwencji wzrosło także zainteresowanie nauk społecznych procesami kształcenia w szkolnictwie wyższym, a jedną z centralnych idei stało się zarządzanie jakością kształcenia. Badania nad jakością kształcenia są prowadzone przez przedstawicieli wielu nauk społecznych, przy użyciu różnorodnych podejść badawczych. Proponowane w artykule podejście badawcze nawiązuje do koncepcji gry organizacyjnej i wykorzystuje założenia oraz aparat pojęciowy tzw. podejścia decyzyjnego w odniesieniu do podejmowania decyzji publicznych. W szczególności przyjęto założenie, że działania podmiotów uczestniczących w różnych rolach w procesie kształcenia można opisywać i wyjaśniać jako decyzje graczy uczestniczących w wielopodmiotowych oraz wielopoziomowych grach o organizację procesów kształcenia oraz o wykształcenie wyższe. Gry o procesy kształcenia oraz o wykształcenie wyższe są obecnie toczone nie tylko w hierarchicznej strukturze państwa, ale również w szerszej strukturze organizacyjnej, jaką jest Europejski Obszar Szkolnictwa Wyższego. Zarządzanie jakością kształcenia w tym obszarze nie jest sterowane odgórnie i polega przede wszystkim na uzgadnianiu wiążących, kierunkowych rozwiązań instytucjonalnych, jakie mają prowadzić do wzrostu konkurencyjności procesów kształcenia i wykształcenia wyższego oferowanego przez europejskie szkoły wyższe.