Władza – choć tak może być odczytane brzmienie tytułu tej pracy – nie jest fenomenem przeciwstawnym kulturze. Jest ona bowiem wytworem kultury właśnie, albo jak się niekiedy twierdzi, osiągnięć cywilizacji. Skoro władza jest wytworem kultury, to nie może być traktowana jako zjawisko od niej odrębne i niemające związków z wzorcami kultury, które wskutek tego mogą być determinantami instytucjonalnych i funkcjonalnych cech władzy. Kultura i jej wytwory (m.in. wiedza, prawo, religia, moralność itp.), podobnie jak inne fenomeny społeczne mogą być czynnikami stymulującymi działalność władzy, albo być czynnikiem tę działalność stabilizującą bądź ją ograniczającą w ramach wzorców (norm) przez nią wytworzonych. Społeczeństwa nieustannie dokonują wyborów w zakresie przyswajania, modyfikowania i odrzucania wzorców kultury.