Niniejszy artykuł jest próbą ukazania strukturalnych podobieństw między dyskursem prawnym a filmem oraz wskazania dzieł filmowych, które mogą być przydatne dla dydaktyki prawniczej. W tym celu wykorzystana jest psychoanaliza lacanowska w wersji zaprezentowanej przez Slavoja Žižka oraz filmy Triumf woli, Pancernik Potiomkin, Bezmiar sprawiedliwości, Dwunastu gniewnych ludzi i Stowarzyszenie umarłych poetów. Opierając się na trójpoziomowej koncepcji znaczenia (poziom Wyobrażeniowy, Symboliczny i Realny), autor wskazuje, że centralnym punktem dyskursu prawnego i filmu jest Wielki Inny, czyli porządek Symboliczny ujęty jako całość. Zarówno obraz filmowy, jak i prawo wymagają przyjęcia pozycji podmiotu, do którego Wielki Inny kieruje swój przekaz. Oba dyskursy mają także możliwość nadużycia tej pozycji.