Problematyka mienia zabużańskiego stanowi jedno z najbardziej złożonych zagadnień społecznych, ekonomicznych i prawnych związanych ze skutkami II wojny światowej. Pozostaje ona przedmiotem orzecznictwa sądów krajowych i europejskich oraz prac legislacyjnych, a praktyka zaspokojenia roszczeń dotyczących mienia zabużańskiego jest postrzegana jako swoisty „poligon doświadczalny” przed potencjalnym ustawowym rozwiązaniem kwestii reprywatyzacji. Artykuł koncentruje się na Ustawie zabużańskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 169, poz. 1418), która miała być podstawą ostatecznego rozliczenia roszczeń Zabużan. Po upływie 5 lat od tego terminu niezakończonych pozostawało ponad 55 000 spraw1, a w międzyczasie pojawiły się liczne kwestie sporne i wątpliwości de lege lata wyrażające się w bogatym orzecznictwie sądów administracyjnych oraz Trybunału Konstytucyjnego. W artykule zostaną przedstawione najciekawsze bieżące zagadnienia związane z funkcjonowaniem wspomnianej ustawy – warunek domicylu właściciela, wymóg posiadania obywatelstwa polskiego przez spadkobierców oraz zakres skutków prawnych nacjonalizacji dokonanych przez władze radzieckie.