Niniejszy artykuł bada możliwość zastąpienia tradycyjnego nadzoru administracyjnego nad gospodarką typu gig economy, w której wykonawcy usług komunikują się z konsumentem przez platformy elektroniczne. Podczas gdy w krajach anglosaskich regulacja sektorowa występuje także poza sektorami infrastrukturalnymi, w Europie kontynentalnej nadal dominuje typowy nadzór administracyjny. Obecny stosunek państwa, w tym administracji, organów legislacyjnych i sądów, do gig economy można przypisać błędnemu przekonaniu, wyrażanemu w wyrokach sądowych – i to zarówno na poziomie unijnym, jak i krajowym – że firmy takie jak Uber, oferujące platformę online, tworzą jeden podmiot skupiający tysiące bezpośrednich wykonawców usług, takich jak kierowcy Ubera. Organy regulacyjne z ich kompetencjami do korygowania zaburzeń rynku lepiej odpowiadają wymogom usług platformowych. Państwa powinny wykorzystać swoje uprawnienia do liberalizacji gospodarki, zamiast ograniczać nowe organizacyjne formy biznesu ze szkodą dla konsumentów.