Cel artykułu stanowi ekspozycja testu rozsądnego obserwatora jako instrumentu służącego ocenie sędziowskiej ekspresji. Autor zaczyna od analizy relewantnych regulacji międzynarodowego soft law, przedstawiając dokumenty Rady Europy oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych. Następnie proponuje operacjonalizację testu poprzez wskazanie czynników, na które winna zwrócić uwagę przeprowadzająca go osoba. W końcu praca podejmuje wątek statusu roszczeń wiązanych z testem rozsądnego obserwatora. W tym kontekście autor przedstawia dwa stanowiska: juryscentryczne („mocne”) oraz postanalityczne („słabe”). Pierwsze z nich odwołuje się do koncepcji filozoficznoprawnej Artura Kozaka, z kolei jako ilustracja drugiego zostaje przedstawiona topografia władzy prawniczej Pawła Jabłońskiego oraz Przemysława Kaczmarka. Praca zmierza do przekonania o słuszności podejścia postanalitycznego. Składa ono umiarkowane roszczenia pod adresem testu rozsądnego obserwatora, przypisując mu raczej funkcję strukturyzowania rozmowy
aniżeli dostarczania niezawodnych wyników.