Pod koniec pierwszego ćwierćwiecza XXI w. rzucają się w oczy narastające dysfunkcje i patologie wielkich systemów oraz ich elementów, a zarazem, za pośrednictwem wszechobecnych związków i zależności wzajemnych, całych mgławic mniejszych podmiotów łącznie z rodzinami i mini firmami. Autor stawia pytanie, czy nie należałoby powrócić do niektórych założeń, instrumentów i metod podejścia systemowego z lat 50., 60. i 70. XX w., które według zamierzeń jego twórców miało
umożliwiać uzdrawianie wielkich systemów. Czy osiągnięcia badawcze ostatnich dziesięcioleci pozwalają wypełnić te luki poznawcze, które zdecydowały o niepowodzeniach podejścia systemowego w ubiegłym wieku? Owe luki to przede wszystkim społeczne mechanizmy funkcjonowania zorganizowanych systemów. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że dokonał się w tym obszarze ogromny postęp głownie dzięki badaniom interdyscyplinarnym i prowadzonym w ramach wyłonionych w ostatnich latach dyscyplin „hybrydowych”, takich jak socjologia i psychologia
ekonomiczna, organizacji i zarządzania czy ekonomia behawioralna lub finanse behawioralne, nowoczesna ekonomia polityczna, ale także hybrydowe nauki prawne, takie jak ekonomia, socjologia i polityka prawa, nauki polityczne i analizy strategiczne. Zdaniem Autora potrzebna jest próba swoistej reaktywacji podejścia systemowego w zastosowaniu do diagnostyki i uzdrawiania, czyli przeprojektowywania systemów organizacyjnych, a właściwie dynamicznych powiązań w sieci. Konieczna jest modyfikacja klasycznej procedury analizy systemowej i dostosowanie jej do specyfiki zmiennych układów powiązań sieciowych w XXI wieku.