Jaka jest istota nauczania i prawa, jest przedmiotem interpretacji. Punktem wyjścia powinno być pojęcie prawa, które nie istnieje bez normatywności, mocy wiążącej i przewidywalności. Na drodze nauczania prawa w wyżej zarysowanym rozumieniu stoją siły odśrodkowe skutkujące dezintegracją prawa. Należą do nich np. tworzenie fałszywych źródeł prawa, takich jak: wiążące zalecenia oraz zmienianie treści aktów prawnych aktami niższej rangi, w czym celuje UE; nieformalne wprowadzanie przez prawników Europy kontynentalnej anglosaskiej doktryny stare decisis; wykorzystywanie interpretacji prawa do zmiany prawa; żądanie przez sądy unijne niestosowania prawa krajowego, jeśli dojdą do wniosku, że jest niezgodne z prawem UE – nawet w braku przepisów proceduralnych, które by na to pozwalały. Nauczając prawa, należy wybierać takie teorie i praktyki, które promują
spójność systemu prawa. Niestety, nauczający muszą wybierać między sprzecznymi teoriami, co czyni z nich bojowników, a niekiedy męczenników.