Szeroka definicja przychodu ze stosunku pracy w art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera wiele pojęć niedookreślonych, stawiając nieustannie wyzwanie w zakresie kwalifikacji poszczególnych świadczeń jako przychodu pracownika przed praktyką interpretacyjną organów podatkowych oraz orzeczniczą sądów administracyjnych. Szczególne miejsce w tym zakresie zajmują nieodpłatne świadczenia, do których zalicza się m.in. świadczenia w postaci zapewnienia noclegów, wyżywienia czy transportu pracownikom delegowanym do pracy za granicą. Dotychczasowa linia orzecznicza NSA nakazywała uwzględnianie takich świadczeń jako przychodu pracownika delegowanego ze stosunku pracy. Tymczasem glosowane orzeczenie NSA stanowi przełom w spojrzeniu na tę kwestię, odwołując się do obowiązków pracodawcy delegującego wynikających z przepisów dyrektywy 96/71/WE oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/957 zmieniającej dyrektywę 96/71/WE – dotyczących delegowania pracowników w ramach świadczenia usług.