Przedmiotem niniejszego komentarza jest orzeczenie Sądu Najwyższego – Posta-nowienie Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej z dnia 23 czerwca 2020 r. (sygn. akt: II CZ 21/20), w którym to Sąd Najwyższy wyraził pogląd, zgodnie z którym w zakres pojęcia „innych przyczyn”, które upoważniają sąd powszechny do odrzu-cenia skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia (art. 4246 § 3 k.p.c.), ustawodawca nie włączył braku w skardze tzw. wymagań kon-strukcyjnych wymienionych w art. 4245 § 1 k.p.c. Zdaniem Sądu Najwyższego kom-petencja do odrzucenia skargi w razie niespełniania przez nią wymagań konstruk-cyjnych nadal przysługuje wyłącznie Sądowi Najwyższemu (art. 4248 § 1 k.p.c.).
Celem opracowania jest analiza orzeczenia Sądu Najwyższego i wykazanie, że wykładnia gramatyczna powołanych przepisów prowadzi do konkluzji trudnych do zaaprobowania. Stosując dyrektywy wykładni celowościowej i funkcjonalnej, należy przyjąć stanowisko, że sąd powszechny ma uprawnienie do odrzucenia skargi niespełniającej wymagań co do jej treści, o których mowa w art. 4245 § 1 k.p.c.