W swojej pracy poruszam zagadnienie akademickiej edukacji prawniczej, korzystając
w tym celu z narzędzi zapewnionych przez neopragmatyzm Richarda Rorty’ego oraz juryscentryzm Artura Kozaka. Rozważam możliwość opisu edukacji wyższej i kultury prawniczej za pomocą tych dwóch koncepcji, a także staram się formułować wnioski dotyczące przyszłego ukształtowania tego procesu. Próbuję wykazać, że współczesna edukacja prawnicza oparta jest głównie na mechanizmach socjalizacji i treningu zawodowego, które polegają raczej na przekazywaniu reguł rozumowania prawniczego i dyskusji wewnątrz wspólnoty prawniczej, niż na przekazywaniu konkretnych umiejętności. W związku z tym rozważam, w jakim stopniu proces ten powinien zostać uzupełniony o metody indywidualizujące kształconych, umożliwiające im autokreację, co, zdaniem Rorty’ego, powinno stanowić główne zadanie studiów wyższych. W dalszej części pracy zastanawiam się, w jaki sposób tego rodzaju mechanizmy wpłyną na ukształtowanie przyszłych prawników, a tym samym wspólnoty prawniczej oraz jakie ewentualne korzyści możemy w ten sposób osiągnąć.