Prawo jest w kryzysie, bo stary porządek umarł, a nowy jeszcze się nie narodził. Uczeni głoszą tak nie od dziś, a prawo niczym osobliwa nie-śmierć pozytywizmu dumnie stoi w miejscu, drwiąc sobie z przytyków. W recenzowanej monografii autorka szuka nowej jakości prawa, pyta o jej określenie, sposób osiągnięcia oraz identyfikuje przeszkody na drodze ku niej. W centrum wywodu znalazł się uczelniany wydział prawa – konserwatorium przeszłych opinio communis i kuźnica przyszłych pokoleń. Niniejsza recenzja dokonuje przeglądu kluczowych treści monografii, a następnie krytycznie odnosi się do wyciągniętych przez autorkę wniosków i proponuje alternatywne rozwiązanie problemu.