Artykuł dotyczy realnych i potencjalnych reakcji dyskursów prawoznawczych na zjawisko kryzysu demokracji liberalnej. Autor wychodzi z założenia, że demokracja liberalna była strukturą hegemoniczną – to znaczy, że nie tylko dominowała ona w sensie faktycznym w kręgu szeroko pojętej zachodniej kultury prawno-politycznej, lecz także skutecznie tłumiła dyskursy konkurencyjne. Aktualnie hegemonia demoliberalizmu jest kwestionowania. Nowy stan rzeczy powoduje liczne komplikacje dla dyskursów prawoznawczych. Autor rozważa trzy możliwe scenariusze reakcji tych dyskursów na kryzys. Pierwszy scenariusz oznacza dryf w kierunku demokratycznego autorytaryzmu. Drugi wiąże się z trwaniem w zbiorowej hipokryzji i czekaniem na zmianę aktualnego klimatu intelektualnego. Trzeci scenariusz związany jest z akceptacją polityczności prawoznawstwa oraz z realizacją koncepcji agonistycznej demokracji.