Praworządność nie reguluje wszystkich interakcji międzyludzkich. Zdarzają się sytuacje, gdy państwo omija ograniczenia prawne, jak udokumentowała to organizacja World Justice Project. W innych przypadkach jurysdykcje mogą być sobie wzajemnie nieprzyjazne i mogą odmówić egzekwowania zagranicznych przepisów prawa. W takich sytuacjach można polegać na innych środkach zwiększania wspólnego dobra.
Na poziomie indywidualnym blockchainy budują zaufanie między stronami umowy, które mogą swobodnie dokonywać transakcji i zwiększać dobrobyt konsumentów. Równocześnie pomagają w zwiększaniu decentralizacji; do tego samego celu dążą też ustawy antymonopolowe. Blockchainy mogą jednak uzupełniać ochronę konkurencji tylko wtedy, gdy ograniczenia prawne nie utrudniają ich rozwoju. Prawo powinno więc wspierać decentralizację blockchainów, aby mechanizmy oparte na blockchainie mogły przejąć te obszary, w których prawo nie obo-wiązuje.
Mając to na uwadze, utrzymujemy, że o prawie i technologii należy myśleć jak sprzymierzeńcach – a nie o wrogach – ponieważ mają one swoje mocne i słabe strony, które się uzupełniają. Takie myślenie prowadzi do nowego podejścia typu „prawo i technologia”. Atrakcyjność tego podejścia uzasadniamy wykazaniem tego, że blockchain powoduje zwiększenie liczby transakcji poprzez budowanie zaufania (część 1) i że może ogólnie zwiększyć decentralizację transakcji ekonomicznych (część 2). Prawo powinno uwzględniać miejsce obowiązywania (część 3). W dalszej części artykułu dokonujemy podsumowania (część 4).