Autorzy przedstawiają założenia teorii uczenia się egzystencjalnego autorstwa Petera Jarvisa oraz teorii uczenia się transformatywnego Jacka Mezirowa, które następnie stały się punktem wyjścia do rozważań nt. coachingu z perspektywy każdej z koncepcji. Uważa się, że swoistość danej dyscypliny naukowej, w tym przypadku andragogiki, determinuje sposób recepcji wiedzy, dlatego też uznano za ważne nie tylko wskazanie miejsca pochodzenia tych teorii, ale także naszkicowanie mapy różnych podejść teoretycznych. Na tej podstawie autorzy proponują spojrzenie na coaching przez pryzmat specyfiki procesu uczenia się.