Przedmiotem rozważań autora artykułu jest znaczenie zaufania dla komunikacji sędziów ze społeczeństwem. Główna teza tej analizy sprowadza się do twierdzenia, że zaufanie powinno być traktowane jako cnota sędziowskiego charakteru i może być najlepiej wyjaśnione przy pomocy pojęć języka aretycznego. Teza ta jest poddana dyskusji poprzez, po pierwsze, przeprowadzenie rozróżnień pomiędzy zaufaniem a poleganiem na kimś lub na czymś, a także pomiędzy zaufaniem (ufnością) a byciem godnym zaufania. Po drugie, analiza wyznaczników bycia godnym zaufania prowadzi autora do sformułowania argumentu na rzecz pojmowania właściwości bycia godnym zaufania jako opartej na koncepcji cnoty. Po trzecie, artykuł rozważa, czy i w jaki sposób ufność jako konkretna postawa bądź skłonność może być pojmowana jako sędziowska cnota. W konkluzji autor rozważa relację pomiędzy zaufaniem do sędziów a zaufaniem do instytucji wymiaru sprawiedliwości, takich jak sądy.