Zadośćuczynienie jako powszechnie kojarzone z krzywdą i cierpieniem osoby fizycznej, na pierwszy rzut oka zdaje się nie pasować do łączenia go z osobą prawną. Dodając do tego jeszcze dobra osobiste, które tym bardziej wydają się być przymiotem jedynie jednostki ludzkiej, temat wydaje się oderwany od rzeczywistości. Nic bardziej mylnego, bowiem instytucję dóbr osobistych osób prawnych, a w ślad za nimi również konsekwencje ich naruszenia formułuje sam ustawodawca w art. 43 k.c. w zw. z art. 24 k.c. Judykatura oraz doktryna starają się stale przybliżać, z jakimi formami otwartego katalogu dóbr osobistych osób prawnych można mieć do czynienia, co czyni nieco łatwiejszą ewentualną próbę skorzystania z przedmiotowego roszczenia. Celowo wspominam w tym miejscu o próbie skorzystania, ponieważ pewnego rodzaju abstrakcyjność tej instytucji oraz wciąż ubogie orzecznictwo nie zachęcają do wysuwania roszczeń. Celem niniejszego artykułu jest zatem przybliżenie instytucji zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych osób prawnych oraz wskazanie sposobów skorzystania z tego roszczenia, a także próba stworzenia ram kwotowych zadośćuczynienia możliwych do uzyskania w wyniku procesu. Powyższe rozważania oparte zostały na analizie orzecznictwa oraz poglądów doktryny we wskazanym aspekcie.