Artykuł dotyczy normatywnych wzorców komunikowania się sędziów w ujęciu
teoretycznym. Ich identyfikacja jest zatem traktowana jako problem uniwersalny,
występujący we wszystkich kulturach prawnych i niezależnie od toczących się
wokół nich sporów. Przyjmuje się, że normatywne wzorce komunikacji sędziów
nadbudowane są na rozumieniu roli sędziego i miejsca władzy sądowniczej w ramach
podziału władzy. Wychodząc z założenia, że rola sędziów i status sądownictwa
ewoluowały, zaproponowano trzy kolejne historyczne modele komunikacji sędziowskiej, tj. pierwszy model – bezosobowości, drugi – powściągliwości i trzeci – trafności. Postawiono również tezę, że ostatni z modeli może okazać się nieadekwatny w obliczu współczesnych wyzwań, wynikających przede wszystkim ze zmian kulturowych napędzanych rozwojem nowych technologii komunikacyjnych. Oparto się na ich interpretacji jako przejścia z epoki pisma do tzw. oralności wtórnej.